14.04.2009 r.

Poczucie bezpieczeństwa publicznego
w Koniecpolu
w opiniach jego mieszkańców

Problem bezpieczeństwa - zagrożenia przestępczością można analizować w trzech aspektach:

• poprzez postrzeganie stanu zagrożenia przestępczością w miejscu zamieszkania,
• występowanie osobistych lęków o bezpieczeństwo własne i najbliższych,
• poprzez opinie o ogólnym stanie bezpieczeństwa w kraju.

Poczucie zagrożenia wynikające ze strachu o bezpieczeństwo najbliższego otoczenia, oraz niekiedy brak wiary w instytucje publiczne powołanych do walki z przestępczością, spowodował, że mieszkańcy małych społeczności lokalnych sami się zaczęli organizować, aby przeciwdziałać łamaniu prawa.

Jak wykazują badania, mieszkańcy wielkich miast mają zdecydowanie gorsze opinie o stanie bezpieczeństwa w Polsce. Opinie o stanie przestępczości w kraju kształtują się przede wszystkim, pod wpływem informacji na ten temat docierających do społeczeństwa za pośrednictwem środków masowego przekazu. Przebiega to najczęściej wg. mniej więcej następującego schematu: najpierw dziennikarze podchwytują sensacyjnie brzmiącą wiadomość, potem jest ona wielokrotnie powielana, uzupełniona opiniami ekspertów, danymi statystycznymi itp.. Następnie pojawia się, reakcja, próba zapanowania nad zjawiskiem przez np.instytucje państwowe, ale wtedy nagle następuje odwrót i media szukają innych "krwawych" wiadomości potęgując poczucie zagrożenia Natomiast postrzeganie stanu bezpieczeństwa w bezpośrednim otoczeniu jest uwarunkowane przede wszystkim własnymi obserwacjami i doświadczeniami. Należy podkreślić, że ostatnie lata przynoszą poprawę postrzegania stanu bezpieczeństwa w kraju.

Stan bezpieczeństwa publicznego w Koniecpolu wszyscy respondenci ocenili jako bardzo dobry, w swoich opiniach często odnosili się do sytuacji w tym względzie np. w dużym mieście, którą uważają za dużo bardziej gorszą. Jednostkowe negatywne wypowiedzi dotyczyły jedynie sporadycznych "popisów samochodowych młodych kierowców na ulicach miasta". Poczucie bezpieczeństwa w Koniecpolu jest jednym z elementów zadowolenia z zamieszkiwania w Koniecpolu w ogóle. Na pytanie czy jest Pan/Pani zadowolona z faktu zamieszkiwania w Koniecpolu? ponad 95% udzieliło twierdzącej odpowiedzi udowadniając swoją odpowiedź następująco:

• "Koniecpol to spokojne, bezpieczne miasteczko,
• jest cisza,
• wszystko jest pod ręką( sklepy i inne instytucje),
• jest bardzo ładnie,
• dużo burmistrz robi dla Koniecpola,
• aż miło wyjść np. do rynku,
• blisko jest las, rzeka".

Warto jednak zwrócić uwagę, że nie zawsze w świadomości jego mieszkańców, Koniecpol , to Koniecpol w sensie administracyjnym , czego wyrazem są wypowiedzi " tam w Koniecpolu, mają bankomat a my policję"( w Chrząstowie), " w Koniecpolu zrobili rynek a tu ( Chrząstów} zaczęli budowę remizy". Przytoczone tylko przykładowo dwie wypowiedzi - a było w tym tonie ich więcej - wymownie świadczą o tym , że pomimo upływu wielu lat, nadal w świadomości społeczności koniecpolskiej istnieje głęboko zakorzeniony podział na " tych zamieszkujących w Chrząstowie i na tych z Koniecpola". Nie oznacza to wcale, że na tym tle wystepują jakiekolwiek antagonizmy czy sytuacje konfliktowe, należy to raczej tłumaczyć społecznie akceptowanym stosowanym skrótem myślowym określającym przestrzenne umiejscowienie jakiegoś obiektu, instytucji czy mieszkańca.

Bardzo ważną pozytywną wartością decydującą o silnych więziach społecznych i emocjonalnym stosunku mieszkańców do swojego miasta jest sam fakt urodzenia w Koniecpolu, co obrazują wypowiedzi respondentów takie jak:

• " tu się urodziłem, tu mieszkam całe życie i tu chcę umrzeć",
• " niczego mi tu nie brakuje, całe życie tu spędziłam",
• " znam prawie wszystkich , tu mam rodzinę, dzieci",
• "od dziecka mam tu swoje ulubione miejsca, robię to co lubię,
• gdzie znajdę drugi taki las",
• "nigdzie mnie nie ciągnie, tu jest najlepiej ",
• "w Koniecpolu czuję się bezpiecznie i swojsko".

Znikomy procent respondentów, przeważnie młodych , tuż po studiach lub w trakcie ich trwania wyraziła chęć opuszczenia Koniecpola , ale nie tyle z wyboru co z powodu braku perspektyw na zatrudnienie, a więc z konieczności.

dr Andrzej Kowalczyk